Ο σύγχρονος αστικός πολιτισμός ασκεί εξουσία (ή τουλάχιστον προσπαθεί) πάνω στην τέχνη και τους καλλιτέχνες. Οι σημερινές αστικές κοινωνίες μεταχειρίζονται τα καλλιτεχνικά έργα, κυρίως, ως εμπορεύματα και ελάχιστα ως προϊόντα πνευματικής δημιουργίας και πολιτιστικής παρακαταθήκης. Σχεδόν πάντα η έννοια της «πώλησης» άμεσης ή έμμεσης, επιβάλλεται τόσο στην νοητική όσο και τη δημιουργική διεργασία της τέχνης. Ο καλλιτέχνης για να επικοινωνήσει την τέχνη του πρέπει να την εγκιβωτίσει μέσα σε ένα «πακέτο προβολής και πώλησης» το επονομαζόμενο Project (αλήθεια ποιος θα ήταν ο σωστότερος όρος στην Ελληνική γλώσσα;).

Άραγε αν οι μεγάλοι δημιουργοί της τέχνης όταν δημιουργούσαν τα γνωστά μεγαλειώδη έργα τέχνης το έκαναν από κάποια ακατανόητη εσωτερική τους ανάγκη για δημιουργία ή επειδή κάποιος ή κάτι τους ενέταξε σε κάποιο project; Το project σήμερα φαίνεται να είναι το όχημα με το οποίο οι αστικές κοινωνίες επιδιώκουν την αυτοκατάργηση της ατομικής οντότητας του καλλιτέχνη. Έτσι λοιπόν όταν ο σημερινός καλλιτέχνης εντάσσει την δημιουργικότητα του σε κάποιο project τότε δεν υπάρχει μόνο για το καλλιτεχνικό δημιούργημα αλλά κυρίως για την «αγορά». Αυτή η «αγορά» φροντίζει πολύ εύσχημα να δημιουργεί στον καλλιτέχνη την ψευδαίσθηση της καλλιτεχνικής έκφρασης και κοινωνικής συμμετοχής ώστε να κατευνάσει την έμφυτη του επαναστατική διάθεση. Έχοντας στο μυαλό όλα τα παραπάνω έξι καλλιτέχνες με διαφορετικό και ιδιαίτερο φιλοσοφικό υπόβαθρο, συναντιόνται σε μία δράση και συνδιαλέγονται εικαστικά ώστε να μοιραστούν με το κοινό, τις σκέψεις τους και τον ψυχισμό τους, ταυτόχρονα αμφισβητώντας και αποδομώντας (όσο μπορούν) τον ρόλο του PROJECT. Ο καθένας δημιουργεί τη δική του καλλιτεχνική πρόταση σύμφωνα με την δική του πορεία έκφρασης και δημιουργίας σε ένα NO PROJECT project!

Belogiannis Dimitrios 
Dimitriadis Alexandros 
Kolaxizis Ioannis 
Kountouri Paraskevi 
Movsesian Evagelia 
Papadopoulou Maria 
Triantopoulou Angeliki