Η νομαδική σειρά «Writing Jobs» απογειώθηκε το 2001 και έκτοτε έχει διασχίσει αρκετούς σταθμούς. Την είδαν ανάμεσα στο «Agency of Unrealized Projects» του E-Flux, στην Art Thessaloniki ή στη 13η Μπιενάλε του Καΐρου, δίπλα σε πολλά άλλα, λιγότερο αξιοσημείωτα μέρη. «Το γράψιμο είναι δουλειά! Καθημερινή Εργασία! Μισθωτή εργασία!» αναφέρει η ανακοίνωση για την πιο πρόσφατη παρουσίασή του στη Zeta Gallery σταTirana, που άνοιξε τις πόρτες της στις 4 Ιουνίου 2019. Η θερμοκρασία είναι 40° Κελσίου τη στιγμή της συγγραφής, περίπου 2.000 χιλιόμετρα βορειότερα και το γράψιμο είναι μια δύσκολη δουλειά.

Υπάρχει ο ισχυρισμός στον κατάλογο του καλλιτέχνη ότι το «Writing Jobs» επιδιώκει το κλείσιμό του φέτος, αλλά υπάρχουν λόγοι να διαφωνήσει και αυτό. Το γράψιμο είναι καθημερινή δουλειά. Είναι ατελείωτη δουλειά. Πώς θα μπορούσε, γιατί να τελειώσει ποτέ; Και από πού θα προερχόταν η τέχνη – και το –; Βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά, στη μέση ενός γρίφου που με οσο διαφορετικούς τρόπους φαίνεται να σφυρηλατούν το σύνολο της δουλειάς του Zguro στο σύνολό του. Διαφορετικά έργα συγχωνεύονται σε διαφορετικές μορφές, καταλαμβάνουν διαφορετικούς τίτλους και (αυτο)οργανώνουν τις αντίστοιχες αντοχές τους.

Καθώς είναι τόσο εγγενές στο έργο του Zguro, ο συγκεκριμένος νομαδισμός «Writing Jobs» δεν είναι μόνο ζήτημα εφαρμογής σε διαφορετικά περιβάλλοντα, χώρες ή ηπείρους, ή επίσης, η προσωρινή κατάληψη, με μια ριπή οφθαλμού, συμμαχικών έργων όπως « Εδώ» ή «Mr Dosti». Είναι και νομαδικό ως προς την ατελείωτη αναστροφή των αναγνώσεων και υποθέσεις που γίνονται για αυτό. «Το γράψιμο είναι δουλειά! Μισθωτή εργασία!» δεν φέρει υπόσχεση. Μάλλον έρχεται ως ένα είδος μάζεμα λουλουδιών μεταξύ αληθινών και αναληθών ισχυρισμών. Όπως όποιος έχει κάνει «δουλειές» με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, γνωρίζει ότι «Μισθωτή εργασία!» είναι πιθανότατα ένδειξη για τους πιο επισφαλείς μισθό ή καθόλου χρηματικός μισθός. Προσοχή στο θαυμαστικό! Σε καλεί όταν είσαι άτυχος και αν η ιστορία συνεχίσει έτσι, μπορεί να γίνει ένα αμφίβολο είδος συντρόφου.

Σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο παρεμβολές, όπως ονόμασε κάποτε ο Αλτουσέρ αυτή την περίεργη στιγμή της «απευθυνόμενης», ο Zguro εισάγει το «Writing Jobs» στη δημόσια σφαίρα, σε τοίχους, πανό ή ακόμα και πλαστικές σακούλες, σαν ένα νήμα που λείπει από μια τέτοια αντιφατική ύπαρξη. Τα κείμενα βασίζονται σε λογοτεχνικές πηγές, χρησιμοποιούν την τοπική γλώσσα και όσον αφορά τις διαστάσεις τους προτείνουν πολλή δουλειά για να τα βάλουμε στην πρώτη θέση. Έρχονται και φεύγουν, περιορισμένα χρονικά σαν να πληρώνονται ανά ώρα, χρησιμοποιώντας ένα μοτίβο παρόμοιο με μια εμπορική καμπάνια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να συλλογιστούν αν πρόκειται για τον συγκεκριμένο αντίκτυπό τους ως εγκαταστάσεις, αλλά προτείνουν επίσης μια εξαιρετική απόδοση: μια απροσδόκητη πραγματικότητα. Στην τέχνη, ξεκαθαρίζεται και πάλι, δεν υπάρχει έργο, παρά μόνο που κάποιος το επινοεί. Αυτό σημαίνει επίσης ότι το έργο ενός καλλιτέχνη είναι πάντα περισσότερο έργο παρά τέχνη. Και αυτό είναι στην πραγματικότητα κάτι ζωτικά καθησυχαστικό. 

SONJA LAU